Poezja Marcina Sendeckiego usiłuje "zabrać się do rzeczy". Tak mówi jeden z wierszy bez tytułu. Próbuje się więc zabrać do rzeczy, a nawet dobrać do rzeczywistości. Z pozoru nic tu do siebie nie pasuje. Język zastyga w bezradności i nie potrafi poradzić sobie ze światem. Mimo wszystko jest to jednak poezja mimetyczna. Gąszcz rzeczy małych, z pozoru błahych, tajemnicze epifanie rzeczy ostatecznych, zaplątane w to wszystko uczucia i emocje otwierają olbrzymie połacie znaczeń. Nade wszystko jednak czuć tu dotyk rzeczywistości. Bardzo chłodny dotyk.