Ludzie dla początkujących to rodzaj przewrotnego, podszytego subtelną ironią „podręcznika do ludzi”, w którym nie ma żadnych rad i recept. Jest tylko dojmująca samotność, bolesne doświadczenia, chwiejna równowaga wieku dojrzałego, beznamiętna rozpacz po utajonych namiętnościach, na które nie starczało odwagi. Obok cyklu wierszy „Ludzie dla początkujących” pojawia się również cykl małych próz: „Pan Schmetterling i nieuchronność dysonansu”. Tak właśnie można by nazwać to, co towarzyszy lekturze tomiku – nieuchronny dysonans. Powinno być inaczej – myślimy – z ludźmi, z nami, ale jeśli życie sprawia ból, sprawia go również poezja.