Praca nad wyborem wierszy Artura Międzyrzeckiego była dla mnie przyjemnością, której stale towarzyszyło zdumienie. Poeta, zmarły dziesięć lat temu, pozostawił po sobie dorobek lat kilkudziesięciu – nic więc nie byłoby dziwnego, gdyby większość wierszy zastygła już w historycznoliterackim dostojeństwie. Otóż nie zastygła. Wiersze te sprawiają ciągle wrażenie, jakby dopiero wczoraj zostały napisane i potrzebne na jutro. (...)

Wisława Szymborska