W cudzym pięknie to zbiór esejów Adama Zagajewskiego będących swoistym powrotem do lat studenckich i początków artystycznej drogi poety. Eseje te, posługujące się nierzadko krótką, aforystyczną formą, przypominają notatki z podróży odbywanej w poszukiwaniu swojego miejsca, swojej przestrzeni, swojego „miasta wyobraźni”. Przy okazji – a może przede wszystkim – Zagajewski składa hołd pięknu nieprzemijającego świata, zatrzymanego czasu; pięknu zastanemu, „cudzemu”, oglądanemu oczami młodego studenta filozofii, ale opisanemu piórem wielkiego pisarza.

W cudzym pięknie to portret artysty z czasów młodości, na początku życiowej drogi. W prozie zmierzającej nieraz ku linii wiersza, aforyzmowi, Adam Zagajewski zamyka autobiograficzną opowieść z lat 60. i 70., gdy studiował w Krakowie psychologię, odkrywając swe nie naukowe, a poetyckie powołanie, obrazy miasta przyprószonego brudnym śniegiem, z czarnymi plamami węgla na ulicach i z ratującą go od komunistycznego znijaczenia domieszką renesansowego piękna oraz portrety jego mieszkańców – wydobywa z pamięci byłą ziemiankę, której na starość pozostało wynajmowanie pokoju studentom, uniwersyteckich konformistów, ale też przemykających marginesami gomułkowskiej Polski przedwojennych profesorów czy oazę duchowej wolności, ówczesną redakcję „Tygodnika Powszechnego”...

Andrzej Franaszek, „Tygodnik Powszechny”