Eugenio Montale

Eugenio Montale przychodzi na ten świat 12 października 1896 roku w Genui. Jest szóstym, ostatnim dzieckiem Giuseppiny Ricci i Domenica Montalego. Ojciec Eugenia prowadzi z kuzynami prosperującą firmę, wyspecjalizowaną w imporcie produktów chemicznych. Przyszły poeta spędza często wakacje w Monterosso, na riwierze liguryjskiej (Cinque Terre), dokąd będzie wielokrotnie powracał. Obrazy nadmorskiego pejzażu niejednokrotnie pojawią się w jego twórczości. W 1915 r. uzyskuje dyplom księgowego, zaczyna pracować u ojca. Podejmuje lekcje śpiewu. Ma talent wokalny, lecz przystąpienie Włoch do I pierwszej wojny światowej uniemożliwia mu debiut operowy.
W 1917 r. zostaje wcielony do wojska, rok później zgłasza się jako ochotnik na front. W 1920 r. kończy służbę w stopniu porucznika. Publikuje pierwszy szkic literacki, o poecie Camillo Sbarbaro. Od tej pory pisze i drukuje wiele artykułów o literaturze, muzyce, sztuce.
W 1924 r. jedzie do Mediolanu, gdzie stara się znaleźć pracę jako dziennikarz; w 1927 r. przeprowadza się do Florencji i podejmie pierwszą stałą pracę –  zostaje urzędnikiem w wydawnictwie Bemporad. W roku 1925 wydaje pierwszy zbiór wierszy "Ossi di seppia" ("Szkielet mątwy"), prawie niezauważony. W tym samym roku podpisuje manifest intelektualistów antyfaszystowskich zredagowany przez filozofa Benedetta Crocego.
W latach 1925-1928 poznaje pisarzy, którzy będą mieli wpływ na jego twórczość i rozpoznania literackie: Ezrę Pounda, Italo Svevo, Umberto Sabę. Następnie, już we Florencji: Elia Vittoriniego, Carla Emilia Gaddę, Salvatorae Quasimodo. Poznaje też pisarkę Drusillę Tanzi, z którą zwiąże się na stałe. Prócz Drusilli, z którą weźmie ślub w 1962, na rok przed jej śmiercią, Montale związany będzie – równocześnie i dramatycznie – z kilkoma kobietami, skrywanymi pod kryptonimami w rodzaju prowansalskich senhal („Mucha”, „Clizia”, „Lisica”…).
W 1929 r. poeta obejmuje Gabinet Vieusseux, prestiżową bibliotekę florencką o stuletniej tradycji. W 1931 umiera Domenico Montale, człowiek surowy, wręcz szorstki. O jego relacjach z synem sporo mówi epizod z 1925 roku, kiedy ojciec odmawia zakupu książki słysząc, że kosztuje pięć lirów. Innym razem, kiedy Eugenio został spoliczkowany przez bojówkarza faszystowskiego za to, że nie chciał oddać honorów czarnej fladze, ojciec miał powiedzieć: „Należało ci się”.
W 1938 r. za negatywny stosunek do faszyzmu traci pracę. Będzie zarabiał na życie głównie tłumaczeniami z angielskiego. W 1939 r. Montale ogłasza drukiem "Occasioni" ("Okazje"), drugi zbiór wierszy. W 1942 r. w Monterosso umiera jego matka, a dom rodzinny w Genui zostaje zbombardowany. W 1948 r. zostaje redaktorem „Corriere della Sera”. Przeprowadza się do Mediolanu, ma za zadanie oddawać pięć tekstów na miesiąc:, recenzji, szkiców i opowiadań. W tym samym roku w Londynie poznaje T. S. Eliota, którego wcześniej omawiał i tłumaczył.
W 1956 r. wydaje trzeci tom poezji "Bufera e altro" ("Zawierucha i inne wiersze").
W 1959 r. otrzymuje Legię Honorową, w następnych latach doktoraty honoris causa uniwersytetów w Mediolanie, Cambridge, Rzymie, Bazylei, i liczne prestiżowe nagrody.
W roku 1963 umiera Drusilla. Montale poświęci jej cykl wierszy "Xenia", które włączy w 1971 roku do swojego czwartego tomu "Satura".
W 1967 r. zostaje mianowany dożywotnio senatorem Republiki Włoskiej.
W 1973 r. publikuje "Diario del ’71 e del ’72" ("Dziennik z lat ’71 i ’72"), swój piąty tom wierszy.
W 1975 r. odbiera w Sztokholmie Literacką Nagrodę Nobla.
W 1977 r. wychodzi szósty zbiór poezji Eugenia Montalego "Zapiski z czterech lat".
Umiera w Mediolanie 12 września 1981 roku.

Jarosław Mikołajewski